Hondenpension

Moos bleef maar schooien thuis. Op de vraag aan de vijfsterren hondenpensionhouder of hij hem misschien aan tafel liet mee eten kreeg ik als antwoord “dan moet je hem niet brengen”. Dat was nou ook weer niet de bedoeling. Het dier heeft het grootste plezier daar. Enkele weken later bleek ie perfect op het voeteneind van het bed te blijven liggen terwijl ie bij ons nooit een bed gezien heeft. Het antwoord van de pensionhouder was toen dat hij hem perfect getraind had en of ik zijn mening deelde. Ja natuurlijk.

Het blijft een aardig stel, die twee. Een beetje wereldvreemd wel. Ze wonen tegen een bosrand aan en hebben alle ruimte voor hun dieren. Hij zorgt voor de hardware en zij voor de software. S’avonds speelt ie op zijn orgel, Duitse schlagers. Ik vermoed dat hij er luid bij zingt en dan heeft ie plezier. Vroeger werkte hij bij de paters in de buurt. Daar onderhield hij de tuinen en werkte mee op het land. Die paters hadden nergens verstand van vind ie, nog niet eens van het geloof. Zij gaat twee maal per jaar vogels tellen. Op Vlieland en dat zijn haar hoogtepunten in het jaar. Weken kijkt ze ernaar uit en dan sluit ze het hondenpension en vertrekt, hem bier drinkend achterlatend.
Een wereld in een wereld daar.
Moos laat groeten, met het staartje doet ie dat, vast ook geleerd van de pensionhouder.