Als er iemand is die kan klok kijken is het die hond wel. Iedere avond om 21:30 begint ie door het huis te trippelen, steeds opnieuw richting deur, weer terug langs de bank onder de tafel door en dan langs de kastjes achter de tv langs onder het raam door en dan onder de kast door weer richting de deur. De afstand is net zolang als de regel die ik schreef. Ondertussen maakt ie piep geluidjes en af en toe niest ie even. Het is een gewoonte net zoals het plassen tegen de zelfde paaltjes, het ruiken aan de zelfde polletjes en het bang worden van de zelfde schaduw achter in het veldje. Het leven van een hond is tragisch saai. Overdag ligt ie wat in zijn mand te slapen, loopt af en toe naar de deur als iemand binnenkomt en komt dan weer teleurgesteld terug als het mijn collega is en niet iemand die hem eens lekker aanhaalt. Ook het hard onverwacht blaffen als ze boven een bepaalde kast dichtdoen is een vervelend moment op de dag. Hij doet verder niets, leest geen krant, wil niet aan de computer en is tevreden met gewoon water in een ijzeren bakje. Oh ja, hij kan ook tellen. S'morgens als ik in de galerie kom wil hij drie hondenkoekjes en laat zich niet afschepen met twee zelfs als ik hem de lege doos laat zien. Hij blijft dan wat onrustig en geirriteerd rond mijn bureau lopen. Hij kan tellen en niet zien of iets leeg is.
Ik wordt er zelf bij tijd en wijle onrustig van en kan er moeilijk tot niet aan wennen. Een hondenleven heeft niet veel. Dat weet ik wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten